Milczenia śniegu szukam w sobie

Milczenie śniegu, pomyślał mężczyzna siedzący tuż za kierowcą. Jeśli miałby to być początek wiersza, tak właśnie określiłby swój obecny stan ducha: milczeniem śniegu.

                                                                                                                                       Orhan Pamuk

Tydzień temu nad ranem zastałam widok, którego nie zamierzałam roztrwonić.
Poranne wstawanie sobotnie ma urok pod warunkiem, że po wyjściu z domu, zastaje się białe cuda.
Ja czekam na biel w sobie -spokojną, cichą i przede wszystkim z czasem dla najbliższych, dla siebie.
Nie ma we mnie jeszcze milczenia śniegu, ale wyglądam go, bo to najpiękniejszy czas.

Choć ostatnio krajobraz za oknem układał się w zimową w mozaikę, byłam bardziej fragmentem wiersza
Leopolda Staffa Deszcz Jesienny:

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną 

Głośno we mnie.

Dwa ostatnie weekendy- szkolenia na egzaminatora, mnóstwo dodatkowych zajęć w pracy i po niej.
Dzisiaj odwilż i topię razem z nią moje ostatnie zmrożenia wywołane nadmiarem obowiązków, stresem
i płynę z roztopionym śniegiem w stronę Pierwszej Gwiazdy.
Wiem, że najpiękniej jest czekać, ale ten czas umyka niepostrzeżenie, a w kieszeniach duszy
jakoś niewiele zostaje.
Może wrzucę tam piernika polukrowanego jakąś dobrą rozmową, bo dziś wyjście w gronie dam.
Była też Maria Peszek w żaden sposób nie wpisująca się w adwentowy czas,
ale bojówkowa i waleczna za to. Koncert w Poznaniu przenikał po same końce, mocny, energetyczny
i z zasobami, do których sięgam, gdy jestem na wyczerpaniu. Coś dla ciała, dla ducha.
A poprzedzony kawą i czekoladową tartą w magicznym miejscu zwanym U Przyjaciół.
Kawiarnia literacka z zacięciem teatralnym.  Polecam.

Malutka też zaliczyła swój pierwszy duży koncert-Arki Noego-w poznańskiej Arenie na Luxfestival.