Z własnym płatkiem śniegu ku Pierwszej Gwiazdce

W ten wyjątkowy Czas - kiedy to, jak pięknie opisał Norwid:
...przy wzejściu pierwszej gwiazdki wieczornej na niebie,
ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny,
najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie...
życzę, aby nasze wewnętrzne mapy życia,
pokazywały te krainy, które świecą najjaśniejszym blaskiem życzliwości i dobra
i są wyczekaną przystanią dla drugiego człowieka.

Mam jeszcze fragment baśni Andersena, której rękopis odnalazł 13 grudnia w Archiwum Państwowym

w Odensie pewien historyk Esben Brage.  Pisarz stworzył ją jeszcze przed debiutem literackim dla pewnej wdowy po pastorze, u której znalazł zrozumienie i dzięki której pogłębiał pasje.

Wieczorem, gdy czekałam na ciasteczka, które dopiekały się, zaczytana i owinięta baśnią, zaczęłam podążać myślami w stronę tego, co najważniejsze.

Takich spotkań życzę.

[…] Biedna łojówka została sama, opuszczona, nie wiedziała, co robić […]

I wtedy spotkała płomyk, krzesiwo; znało świecę lepiej niż ona sama, bo było bardzo przenikliwe  - potrafiło ją przejrzeć i zobaczyć co jest pod zewnętrzną skorupą – i dostrzegło w jej wnętrzu wiele dobra; dlatego zbliżyło się do niej, a w świecy obudziły się jasne przeczucia; zaczęła płonąć i stopiło się jej serce.

Płomień jaśniał – niczym radosna pochodnia zaślubin. Wszystko wokół stawało się jasne

i wyraźne, płomień oświetlał drogę otoczeniu, prawdziwym przyjaciołom i poszukiwali teraz prawdy w kręgu światła, i ją znajdowali [...]

                                                                                       

                                                                                                   Świeca łojowa  H.Ch. Andersen