niedziela, 30 grudnia 2012

"Dobra krew" pretekstem do pytań o siebie.

Żyjąc jesteśmy otoczeni mnóstwem niedostępnych gołym okiem światów, o których istnieniu nawet nie wiemy i do których najprawdopodobniej nigdy nie dotrzemy. Nasza wyobraźnia jest zbyt uboga, nasza intuicja - zbyt zawodna, a wiedza - cząstkowa i ograniczona. Toteż najczęściej nie jesteśmy świadomi, że przynajmniej teoretycznie, mogliśmy poznać wiele bogactw i niezwykłości istniejących 
w zasięgu naszej ręki. Tyle, że chęć takiego poznania mają tylko nieliczni, jest to przygoda uprawiana przez niewielu, namiętność, która rzadko pojawia się w człowieku
                                                                                                                  R. Kapuściński  Lapidaria


Za sprawą "Dobrej krwi - w krainie reniferów, bogów i ludzi" odbyłam jedną z najbardziej zadziwiających podróży.
Nie na kanapie siedziałam, a na zimnej, okrytej wieczna zmarzliną, ziemi,
nie pierogi poświąteczne z kapustą i z grzybami zajadałam, a surowe ryby i mięso renifera popijając świeżą krwią,
nie w głos Lampeduzianki krążącej to tu, to tam wsłuchiwałam się, a trzyletniej krnąbrnej Aliny mieszkanki jednego z czumów - domów - namiotów Nieńców,
nie przy ogniu kominka się grzałam, a przy ognisku rozpalanym wewnątrz skórzanego namiotu za pomocą niskich traw i mchu.
Wszystko miało miejsce na Jamale - końcu świata jak tłumaczy się tą nazwę- na północy Syberii.
Magdalena Skopek wraz ze swoim zielonym zeszytem zamieszkała na kilka miesięcy wśród kasłajacych - czyli przenoszących się z miejsca na miejsce Nieńców. Wędrują, ale właściwie krajobraz niezmienny, bez punktu zaczepienia. Jej reportaż zapiera dech i zdjęcia magiczne.

Najpiękniejsza baśń jaką czytałam, tak nieprawdopodobna, a jednak prawdziwa. 














Fragment książki unoszący się nad całą historią jak tańczący w czumie bajkowy dym (zdjęcie powyżej) :
 

Tak sobie myślę, że często mamy jedynie wyuczoną, martwą wiedzę, o tym, że coś jest takie lub inne, ale nie potrafimy uzmysłowić sobie skali, rozmiarów czy znaczeń. 
Kiedy jesteśmy w podróży, pewne rzeczy, zjawiska, przestrzenie, pojęcia czy przekonania, wcześniej będące jedynie pustymi wyobrażeniami rzeczywistości, zaczynają w naszych głowach nabierać  nowego, fizycznego wymiaru. 
Mały cud zdarza się za każdym razem, gdy złożoność i niejednoznaczności świata budzą jakiegoś ślepca ze snu z otwartymi oczami.
Kontrast i inność wymuszają porównanie i zmuszają do myślenia, dziwią, zastanawiają, szokują. Bo trzeba zobaczyć wiele miejsc, aby, a i to nie jest pewne, mieć możliwość zrozumienia jednego. Żeby w ogóle móc zauważyć, że tata próba zrozumienia warta jest wysiłku. I to również jest celem podróży.

W Wysokich obcasach znajduje się wywiad z autorką, gdzie na pytanie czego się o sobie dowiedziała, odpowiada:

- Że nie jestem w stanie sama się ze sobą nudzić. Że im dłużej jest się w tym, co na pierwszy rzut oka wydaje się ''niczym'', tym więcej z człowieka wychodzi na wierzch. Okazało się, że mam w sobie tyle przemyśleń, emocji, życia wewnętrznego, że poradzę sobie z samotnością. I że taka otwarta przestrzeń jest mi potrzebna. Pewnie da się to też w codziennym życiu w sobie odnaleźć, ale myślę, że to dużo trudniejsze.
[...] Wiesz, te godziny spędzone przy ognisku w czumie, kiedy człowiek jest sam ze swoimi myślami, sprawiają, że stają przed oczami obrazy sprzed 15 lat, z dzieciństwa. Odkrywa się przeróżne wspomnienia. Każdy ma w sobie jakiś swój krajobraz. Ja mam tundrę.

Ile trzeba mieć w sobie odwagi na taką samotną podróż,
siły, by przetrwać w warunkach, do których nie jesteśmy przyzwyczajeni.
Nagrodą jest wiedza o sobie samym, bo jak napisała autorka: w tundrze człowiek spotyka się bardziej 
z samym sobą niż z kimś innym.
Jakie jest moje miejsce spotkania - jeszcze go nie znalazłam, wiem, że powinno być wymagające i czuję, że wciąż na mnie czeka.
A i mam przecież swojego renifera!



niedziela, 23 grudnia 2012

Z własnym płatkiem śniegu ku Pierwszej Gwiazdce



W ten wyjątkowy Czas - kiedy to, jak pięknie opisał Norwid:
...przy wzejściu pierwszej gwiazdki wieczornej na niebie,
ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny,
najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie...

życzę, aby nasze wewnętrzne mapy życia,
pokazywały te krainy, które świecą najjaśniejszym blaskiem życzliwości i dobra
i są wyczekaną przystanią dla drugiego człowieka.

Mam jeszcze fragment baśni Andersena, której rękopis odnalazł 13 grudnia w Archiwum Państwowym
w Odensie pewien historyk Esben Brage.  Pisarz stworzył ją jeszcze przed debiutem literackim dla pewnej wdowy po pastorze, u której znalazł zrozumienie i dzięki której pogłębiał pasje.

Wieczorem, gdy czekałam na ciasteczka, które dopiekały się, zaczytana i owinięta baśnią, zaczęłam podążać myślami w stronę tego, co najważniejsze.
Takich spotkań życzę.

[…] Biedna łojówka została sama, opuszczona, nie wiedziała, co robić […]
I wtedy spotkała płomyk, krzesiwo; znało świecę lepiej niż ona sama, bo było bardzo przenikliwe  - potrafiło ją przejrzeć i zobaczyć co jest pod zewnętrzną skorupą – i dostrzegło w jej wnętrzu wiele dobra; dlatego zbliżyło się do niej, a w świecy obudziły się jasne przeczucia; zaczęła płonąć i stopiło się jej serce.
Płomień jaśniał – niczym radosna pochodnia zaślubin. Wszystko wokół stawało się jasne
i wyraźne, płomień oświetlał drogę otoczeniu, prawdziwym przyjaciołom i poszukiwali teraz prawdy w kręgu światła, i ją znajdowali [...]
                                                                                       
                                                                                                   Świeca łojowa  H.Ch. Andersen

piątek, 21 grudnia 2012

"nawilżam twarz szczęściem, odstawiam zgiełk"

Powoli zmywam z siebie lęk,
nawilżam twarz szczęściem, odstawiam zgiełk... 

                                                                              Myslovitz Życie to surfing

Dzisiejsza Wigilia w pracy i słowa dobre, ważne,  schowane w przełamanym opłatku zakończyły ten rok.
Odstawiam zgiełk korytarzy szkolnych, zapominam o dzieciach, skupiając się najmocniej na swoim.
Nawilżam twarz szczęściem oczekiwania.
Zmrużam oczy, oddycham, a oddechu nie słyszę, bo przez szczeliny powiek przenika wiersz Anny Kamieńskiej Śmieszne, którego słucham w sobie i rozważam pomiędzy łykami herbaty...

Jak to jest być człowiekiem
spytał ptak
Sama nie wiem
Być więźniem swojej skóry
a sięgać nieskończoności
być jeńcem drobiny czasu
a dotykać wieczności
być beznadziejnie niepewnym
i szaleńcem nadziei
być igłą szronu
i garścią upału
wdychać powietrze
dusić się bez słowa
płonąć
i gniazdo mieć z popiołu
jeść chleb
lecz głodem się nasycać
umierać bez miłości
a kochać przez śmierć
To śmieszne odrzekł ptak 
wzlatując w przestrzeń lekko

Patrząc na termometr za oknem jestem jak igła szronu i poprzez cuda nadchodzących dni zamierzam dotykać wieczności, której pojąć nie potrafię, ale postaram się ją przemyśleć.
Dusić się bez słowa nie będę, bo rozmów mnóstwo na mnie czeka.
A jako szaleniec nadziei, stanę odważnie twarzą w twarz z Nowym Rokiem.

Z Lampeduzą zabawiłyśmy się ostatnio w kalendarz adwentowy.


Przygotowane wspólnie karteczki oznaczone numerami kryły zadania - z nożyczkami, klejem i kredkami
w roli głównej. Smarowanie klejem w sztyfcie spodobało się nad wyraz i zazwyczaj wieńczyło dzieło.
Zaangażowana, przejęta i z naręczem słów, pomaga jak umie najlepiej płaską kartkę zamienić w renifera, bądź aniołka. 
A dziś podsłuchałam, jak bawi się słowami.
Wypowiedziała głośno Mateusz ( imię chrzestnego) następnie nieco ciszej szeptała do siebie i utworzyła pieluszkę, którą znowu głośno powiedziała kilka razy, by na końcu słowo pieluszka zamienić na kapelusz.
Słowa oczywiście wypowiadała już wcześniej, ale połączenie i wyszukiwanie w pamięci było zdumiewające.
MATEUSZ - PIELUSZKA - KAPELUSZ










Na dziś zacytowany Myslovitz, chwytający za serce, więc:
Wstawaj! Życie to surfing, więc nie bój się fal 

Dla początkujących wersja podstawowa,


a dla zasłuchanych z nieziemską grą Leszka Możdżera





sobota, 15 grudnia 2012

Milczenia śniegu szukam w sobie

Milczenie śniegu, pomyślał mężczyzna siedzący tuż za kierowcą. Jeśli miałby to być początek wiersza, tak właśnie określiłby swój obecny stan ducha: milczeniem śniegu.
                                                                                                                                       Orhan Pamuk




Tydzień temu nad ranem zastałam widok, którego nie zamierzałam roztrwonić.
Poranne wstawanie sobotnie ma urok pod warunkiem, że po wyjściu z domu, zastaje się białe cuda.
Ja czekam na biel w sobie -spokojną, cichą i przede wszystkim z czasem dla najbliższych, dla siebie.
Nie ma we mnie jeszcze milczenia śniegu, ale wyglądam go, bo to najpiękniejszy czas.



Choć ostatnio krajobraz za oknem układał się w zimową w mozaikę, byłam bardziej fragmentem wiersza
Leopolda Staffa Deszcz Jesienny:
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną 
Głośno we mnie.
Dwa ostatnie weekendy- szkolenia na egzaminatora, mnóstwo dodatkowych zajęć w pracy i po niej.
Dzisiaj odwilż i topię razem z nią moje ostatnie zmrożenia wywołane nadmiarem obowiązków, stresem
i płynę z roztopionym śniegiem w stronę Pierwszej Gwiazdy.
Wiem, że najpiękniej jest czekać, ale ten czas umyka niepostrzeżenie, a w kieszeniach duszy
jakoś niewiele zostaje.
Może wrzucę tam piernika polukrowanego jakąś dobrą rozmową, bo dziś wyjście w gronie dam.
Była też Maria Peszek w żaden sposób nie wpisująca się w adwentowy czas,
ale bojówkowa i waleczna za to. Koncert w Poznaniu przenikał po same końce, mocny, energetyczny
i z zasobami, do których sięgam, gdy jestem na wyczerpaniu. Coś dla ciała, dla ducha.
A poprzedzony kawą i czekoladową tartą w magicznym miejscu zwanym U Przyjaciół.
Kawiarnia literacka z zacięciem teatralnym.  Polecam.






Malutka też zaliczyła swój pierwszy duży koncert-Arki Noego-w poznańskiej Arenie na Luxfestival.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...