Sushi popijane dowcipem W. Allena - Śniadania - część I

Śniadania otwierające nam dzień.

Zmieniające się jak pory roku.

Codzienne, weekendowe, wojażowe...  w samotności, wśród bliskich, z telewizorem, radiem,  gazetą, książką, słoneczne, deszczowe, poranne, popołudniowe, wieczorne. 

Przebogate menu.

Jeśli ktoś na przykład na śniadanie zjadłby najnowszy film W. Allena z pewnością dzień rozpocząłby perlistym śmiechem.

Zakochani się w Rzymie  rozkochuje w sobie, bo ma lekkość, dowcip i zagrany jest po mistrzowsku.

U mnie na czwartkową kolację, ale ze śmiechem -oczyszczającym, potrzebnym - do łez -lejących się strumieniem po uniesionych radością policzkach.

A może jak Joanna Bator autorka książki Japoński wachlarz. Powroty (książka pożyczona od Przyjaciółki i jak sama autorka napisała we wstępie, jest to przewodnik osobisty i subiektywny, pozostaje tym czym był od początku: kolekcja obrazków z podróży kreślonych wzorem zuihitsu, czyli tak jak pędzel prowadzi, a to, co wychodzi spod pędzla doprawdy zdumiewające i zacytuję zapewne jeszcze nie raz)  warto byłoby sięgnąć na śniadanie po sushi?

Sushi na śniadanie może wydawać się dziwnym pomysłem i mnie prawdopodobnie nie przyszedłby on nigdy do głowy, gdyby nie Yukiko. ... Wprawdzie nie byłam jeszcze w Japonii tak długo, by widok żywej ryby wzbudzał we mnie głód o siódmej rano, ale uznałam, że nie jest to doświadczenie, które mogłoby mi zaszkodzić. 

Wielkość sushi podobno  ponoć dostosowana została do kobiecego gustu; panie nie chciały zbyt szeroko rozdziawiać buzi, bo uważano to za nieeleganckie. 

Japończycy wierzą, że kobiety nie nadają się do tej pracy z powodu zbyt ciepłych dłoni, które niepotrzebnie grzałyby ryż. 

Bar sushi na terenie targu Tsukiji, do którego zabrała mnie Yukiko, należał do bardziej tradycyjnych. Klientela składała się głownie z robotników.

- Irasshai - przywitał nas personel zwyczajowym serdecznym okrzykiem, a goście siedzący przy kontuarze, odwrócili zdumione twarze w naszą stronę. Normalne kobiety nie wpadają do takich miejsc o siódmej rano.

 Ta "niebiańska kombinacja" jak napisał jeden z zachodnich miłośników japońskiej kuchni, jest w stanie uwieść nawet bardzo konserwatywnych gaijinów, którzy po pewnym czasie stają się namiętnymi pożeraczami sushi, chociaż przedtem w ogóle nie jadali ryb. Mnie nie trzeba było przekonywać, ale dopiero w Japonii doświadczyłam sushi - ekstazy, sushi błogostanu, kulinarnej rozkoszy niemożliwej do zaznania nigdzie indziej. 

Sushi w małym barze na Tsukiji było wspaniałe, świeże, bezpretensjonalne i -jak się okazało- idealne na śniadanie po nieprzespanej nocy.

Na naszej deseczce odnalazłam tamago - wzrok na prawo.

Za oszkloną gablotą  kontuaru wyeksponowane były dzisiejsze specjalności i zaczęliśmy od mojego ulubionego "toro", delikatnego mięsa z brzucha tuńczyka, które smakuje jak najdelikatniejsza wołowina i w ogóle nie ma zapachu ryby, potem była "ika", śnieżnobiała twardawa kałamarnica, "tamago", czyli słodkawy omlet jajeczny przypasany do ryżowego wałeczka paskiem wodorostów, "ikura" czyli ikra łososia, pomarańczowo - złota, wyraźnie rybna, pękająca w zębach.

Moje ostatnie sushi nie było w barze w Japonii, a w pięknej kamienicy wrocławskiego budynku, pewnej lipcowej soboty zalanej słońcem.

Nie na śniadanie, a raczej lekki obiad, choć w pewnym sensie także po nieprzespanej nocy. 

I Przyjaciółka i Pan Tau i także Lampeduzianka (chociaż ona może bardziej przez wnętrze niż smaki) - wszyscy wyłapaliśmy kulinarny błogostan - jak to nazwała Joanna Bator.

A gdyby tak połączyć lato miłości w Rzymie i smaki Japonii - lekkość, błogość, oczyszczające doznanie towarzyszyłoby nam zdecydowanie dzień cały, może i z delikatnym wychyleniem się na drugi, trzeci... ?