Wrzesień cuci pracą, zagrzewa Korczakiem, książki z biblioteki niesie

Dob­ry wycho­waw­ca, który nie wtłacza a wyz­wa­la, nie ciągnie a wzno­si, nie ug­niata a kształtu­je, nie dyk­tu­je a uczy, nie żąda a za­pytu­je – przeżyje wraz z dziećmi wiele nat­chnionych chwil.  
                                                                                                          

 Powiadacie:
– Nuży nas obcowanie z dziećmi.
Macie słuszność.
Mówicie:
– Bo musimy się zniżać do ich pojęć. Zniżać, pochylać, naginać, kurczyć.
Mylicie się. Nie to nas męczy. Ale – że musimy się wspinać do ich uczuć. Wspinać, wyciągać, na palcach stawać, sięgać. Żeby nie urazić. 

                                                                                                                     Janusz Korczak


Trzeci września - poniedziałek.
Wróciłam.
Może bardziej WYwróciłam, a raczej wywracać będę świat swój, po raz kolejny, do góry nogami.
Moje myśli, słowa i gesty spotęgowane zakwitną mimo zbliżającej się jesieni dla dumnych, już nie czwarto,
a piątoklasistów.
Rozpoczęcie roku szkolnego już za mną, choć wciąż mam wrażenie, że wrzesień jeszcze nie zapukał do moich drzwi... .
Ale za to zapukały śmiejące się buzie dzieci, a po wakacjach to takie dorastające do mnie, więc asekuracyjnie rozpoczęciu towarzyszył but na wysokim obcasie, co by nie zadziwić się zbytnio.
Dotknęliśmy wakacji,  wymieniliśmy roziskrzone zapałem spojrzenia, zahuczał nam w głowach nowy plan
i ustawieni na starcie ruszamy od jutra!!!
I wiem, że słowo łatwo - raczej nie wpisuje się w scenariusz nauczyciela, a tym bardziej wychowawcy, że łzy będą, że wysiłek, że bezsilność niekiedy.   Emocjami malowane twarze małych i dużych. Ale ile pomiędzy tym głębokich spojrzeń oczu otwartych ze zdziwienia, słów mądrych, ważnych dziecięco, a już tak dorośle.
I nade wszystko staram się po korczakowsku... .

Wczoraj  Imany - nie tekstem, a melodią wiodła mnie do pracy i w tym rytmie rozpoczęłam moje pierwsze
6 godzin.

Dziś natomiast w rytmie nowego słowa Lampeduzianki  trrrrrała  (trawa), więc wśród młodych myśli stąpam jak po gęstej, zroszonej ciekawością trawie, nie koszę, a podlewam i patrzę z dumą jak rośnie.

Wrzesień także od biblioteki zaczęłam i od obcasów.
Powakacyjnie dzierżę jeszcze w dłoni powieść dwutomową i ciężko mi skończyć znajomość, która choć niełatwa, wymagająca, emocjonalna, silna, to z prawdą pomiędzy słowami, z życiem, które zadziwia - zbyt krótkim... .
O tym osobno jak skończę, bo i cytatów moc.

A oto moje bibliotekarskie trofea.
Ingeborg Bachmann sama mnie znalazła, gdy zaczęłam jej w myślach szukać przez pewną mądrą
i wyjątkowo inspirującą osobę.
I aż się sama sobie dziwię, że dopiero teraz dotarłam do książki o książkach - Anne Fadiman Ex libris. Wyznania czytelnika i już czuję, że będzie ona dla mnie jednym wielkim cytatem, więc i jeden już na dobry początek z pierwszego rozdziału Zaślubiny księgozbiorów:

Kilka miesięcy temu mój mąż i ja postanowiliśmy połączyć nasze księgozbiory. Znamy się od dziesięciu lat, mieszkamy razem od sześciu, od pięciu jesteśmy małżeństwem.
Nasze kubki do kawy, choć nie od pary, rezydowały w przyjaźni na jednej półce; pożyczaliśmy od siebie koszulki, a nawet, przyciśnięci potrzebą, skarpetki; nasze kolekcje płyt dawno już zżyły się ze sobą bez jednego zgrzytu, moje motety Josquina des Prés tuliły się do George’owego "Worst of Jefferson Airplane" ku obopólnemu zadowoleniu. Jednak nasze książki wciąż mieszkały osobno, moje głównie w północnym krańcu naszego poddasza – jego w południowym. Zgadzaliśmy się, że to bez sensu, żeby mój "Billy Budd" usychał z tęsknoty czterdzieści stóp od jego "Moby Dicka", ale żadne z nas nie kiwnęło palcem, by ich połączyć.
  
Ksiegozbiory Pana Tau i moje zaślubione po naszym ślubie.

Lampeduzianka natomiast ma swoje miejsce i jej pozycje ciągle "stanu wolnego".