"Kto chciałby poczytać mi wiersz przy oknie, o zmierzchu?"

Język bada ostrożnie wypukłości liter
wnika w szczeliny pomiędzy zgłoskami
niektóre laski zapisanych słów
są jak pnie baobabu
tu można mieszkać
w tym się można skryć
w upatrzonej niszy w szparce
pod korą znaków upychać
niewidzialnego gołym okiem
złote pierścienie
słoje
uchodzącego czasu. 
                                                  Urszula Kozioł

W Nowy Rok weszłyśmy z chorobą.
Lampeduzianka oskrzelowo walczyła, a ja trwałam podtrzymując wszelkie zachwiania.
Trudny czas i pierwsze Malutkiej niedomaganie.
Dziś już w pełni weszłam na feriową ścieżkę, na którą sypnęło nieco śniegiem, ale nie dla mnie ten  saneczkowy czas z córeczką.  Mama chola i ma kaszelek - jak to podsumowuje Lampeduza.

Temperatura mąci mi w ciele.
Domowe pielesze łagodzą jego nieobyczajność, a ja wnikam w szczeliny pomiędzy zgłoskami
Urszuli Kozioł - poetki, która w poprzednich Wysokich Obcasach w artykule Rozgardiasz szpargałów
tak wzruszająco opowiadała siebie.
Niektóre laski jej zapisanych słów są jak pnie baobabu, wchodzę ostrożnie do środka, rozglądam się i już wiem, że tu można mieszkać, w tym się można skryć.

Gdy wraca do osób, miejsc, relacji:
Mieliśmy taki klub, w bardzo ładnym pałacyku. Był tam teatr lalek, była knajpa i spotkania autorskie. Słuchaliśmy jazzu i dużo piliśmy, bo w tych latach w ogóle dużo się piło [...]  Nikt się nie bawił trawką, marihuaną. Piło się, i ćmiło mnóstwo papierosów. To były niekończące się spotkania. Drzwi się nie zamykały, bo ciągle ktoś wchodził i miał coś ciekawego do powiedzenia [...] To był czas pięknych przyjaźni.
  
Głośne czytanie i Leśmian - odnalazłam coś wspólnego:

Z Felkiem (mężem) czytaliśmy sobie nie tylko przekłady, ale i własne wiersze. Często pisaliśmy razem, znaczy równocześnie. W końcu zdarzało się, że zabierałam jego kartki i nie wiedziałam potem, który wiersz jest jego, a który mój [... ] Dla mnie to było coś oczywistego, to głośne czytanie wierszy, bo i w moim domu rodzinnym czytało się głośno. Moi rodzice, nauczyciele, byli zwariowani na punkcie recytacji, więc od najwcześniejszych lat byłam osłuchana z poezją. Mama kochała Leśmiana i ja przejęłam od niej tę miłość, i nie mogłam uwierzyć, chodząc po Zamościu, że chodzę po tych samych kamieniach, co on. Wchłonęła mnie całkiem jego metafizyka, lecz i jego erotyzm. I cudactwo języka.

Z Panem Tau też lubimy poczytać sobie wzajemnie - ja wierszuję, on prozuje, bądź prasuje (tu: czytanie wycinków prasowych), a dla Lampeduzianki  recytujemy duszą całą z przebogatą mimiką. Podsłuchuję niekiedy, gdy tatuś czyta córeczce barwą tak wysoką, że ta zaśmiewa się wniebogłosy. Dziecko czyni z nas najlepszych recytatorów pod słońcem!

Jest i o samym tworzeniu:
Są też wiersze, które piszesz przez całe życie. Od kiedy istniejesz, coś się krystalizuje, supła 
i wytwarza, aż przychodzi chwila, kiedy musisz natychmiast przekładać na język to, co było bezsłowne, ledwo przeczute, w domysłach. Próbujesz się do tego przymierzyć, a przekaz jest, ale i nie jest, uchyla się. Lecz jeśli go teraz nie złapiesz, to jutro nie będzie już taki jak dziś, będzie inny. 
I niesamowite jest, że mieścisz się na małej karteczce, a między wierszami tego drobiazgu jest tyle sensów, że prawie nigdy ich nie wyczerpiesz.

Ocalone skupienie. Tak przynajmniej jest w wierszach, które ja uważam za wiersze.[...]
Wiersz, jakim ja go rozumiem, musi być nośnikiem skupienia. Przenosisz w nim tajemnicę, jak kiedy przechodzisz przez rzekę, trzymając nad głową coś cennego, co musisz donieść na tamtą stronę.

Urzekło mnie porównanie o przenoszeniu skarbu nad głową.
Czytelnik stoi po drugiej stronie i wyciąga dłonie po ten skarb, a co z nim zrobi?
Doceni, choć może nie zawsze wszystko pojmie od razu.
Do tego również potrzeba skupienia, czasu, siebie... . 

To coś cennego odnalazłam także w książeczce zakupionej dla Lampeduzianki,
dla siebie: Dźwięki kolorów Jimiego Liao. 
Dziś dwie ilustracje słowami zdobne, a może słowa wzbogacone ilustracjami-
dla mnie jedno i drugie - zależnie od tego, czego szukam.
Niedługo o niej opowiem.
I jeszcze jeden nośnik skupienia wspomnianej poetki:

Przelotnie
To było Nic.
co weszło na chwilę pomiędzy nas
niewidzialne lecz rozedrgane weszło
i zaczaiło się.
Cóż to za Nic.
Niby go nie ma a jest
i już
od ramienia do ramienia urasta obwód
i już płata nam coś korci i plącze.
Zerkam a ty
dorysowujesz mu skrzydło
Zerkasz –
to ja też mu skrzydło przyprawiam
a to - mig mig –
i odfrunęło.
Odfrunęło Nic z naszymi skrzydłami
i zaraz nam czegoś zabrakło.
                                                         Urszula Kozioł