"Pięściami walczącego marzenia" uderzam w carillony gdańskie

Miasto wśrubowało się w ziemię
pięściami walczącego marzenia
Człowiek
odziany w walce upału
zamieszkał w swojej własnej dłoni
Niebo:
karta tytułowa zaginionej książki
                                                                     Tadeusz Peiper  Miasto

Ostatnio bujne chwile poza domem.
Wycieczka mojej klasy ( i jeszcze dwóch piątych ) do Gdańska (Sopot i Hel pomiędzy), 
z odnalezionymi zachwytami i słońcem, w którego objęcia pchała się niejedna malownicza kamieniczka.  
Wśród pięknych miejsc odnajduję jakąś siłę. Podmuch zachwytu pcha mnie do przodu.
Oglądam, słucham, dotykam, przystaję, zamykam oczy. 
Jestem blisko, bliżej, najbliżej i wybucham słowem.
Wysypują się ze mnie na chodnik, spadają pod nogi tych, co obok mnie.
A ja czuję jakiś smutek, bo mnie ma przy mnie tych, co znaczą najwięcej, 
rozumieją już prawie bez słów. 
Teraz do ich grona dołączyła Lampeduzianka. 
Tyle chcę jej pokazać, podziwiać zdziwienia, widzieć radość, zachwyty chwytać  
i słuchać jej pytań o świat.


Cecha pielgrzyma

Pewien dawny znajomy powiedział mi, że nie lubi 
podróżować sam. Chodzi o to, że kiedy zobaczy coś 
niezwykłego, nowego, pięknego, tak bardzo chce się 
podzielić tym z kimś drugim, że czuje się nieszczęśliwy, 
gdy nie ma z kim. 
      Według mnie nie nadaje się na pielgrzyma.

                                                                                          Olga Tokarczuk Bieguni 
 Gdy czytałam  Biegunów, zakreśliłam także ten fragment.
 I ze mnie żaden pielgrzym.

Po powrocie mogłam  oddychać już tylko przy Lampeduziance tańczącej w rytm moich stęsknień.
Trzy dni - dwie noce poza przytuleniem zrobiły swoje.