O spojrzeniach z "Nieznośnej lekkości bytu", które uszczęśliwiają

Wszyscy potrzebujemy, żeby ktoś na nas patrzył. Można by nas było podzielić na cztery kategorie, w zależności od tego, pod jakim typem spojrzenia pragniemy żyć.
Pierwsza kategoria marzy o spojrzeniu nieskończonej ilości anonimowych oczu, mówiąc inaczej, o spojrzeniu publiczności. [...]
Drugą kategorię tworzą ci, którym potrzeba do życia wielu spojrzeń znajomych oczu. Są to niezmordowani organizatorzy koktajli, przyjęć i kolacji. Są szczęśliwsi od ludzi pierwszej kategorii, którzy w momencie utraty publiczności mają wrażenie, że w salonie ich życia zgaszono nagle wszystkie światła. Prawie każdego spośród nich kiedyś to spotyka. Ludzie drugiej kategorii natomiast zawsze starają się o jakieś tam spojrzenia.[...]
Potem mamy trzecią kategorię – tych, którym do istnienia potrzebne jest spojrzenie ukochanego człowieka. Ich sytuacja jest równie niebezpieczna jak sytuacja ludzi pierwszej kategorii. Kiedyś przecież oczy ukochanego człowieka zamkną się i w sali zapanuje ciemność.
I wreszcie czwarta kategoria, najrzadziej spotykana: ci, którzy żyją pod wyimaginowanym spojrzeniem nieobecnych. To marzyciele.
                                                                                  Milan Kundera Nieznośna lekkość bytu
                                                                                       ( dawno temu zaczytywałam się w niej )

Którą kategorią jestem - chyba najbardziej tą trzecią, ale i czwartej mam w sobie pokłady, gdy myślę o bliskich, których już nie ma, ale właśnie w taki sposób ich odnajduję. Druga kategoria nie jest mi szczególnie bliska, choć czasem jej potrzebuję.


Łapiemy słońce spojrzeniem.
Takim znad wąsatego kubka z kawą.
Lampeduzianka w wiaderku je nosi, zahaczając o drobinki piasku,w które wplata jeszcze ciepłe promienie
i słowa, które tworzy na poczekaniu, łącząc z tymi rozumianymi przez nas.
Na łyżeczce dostaję od niej odrobinę czasu i zachłannie kartkuję strony, niekiedy łapiąc ją spojrzeniem.
Czasami schowa je pod okularami mamy, w których pozuje ze śmiałością.
Jezioro tuż za miastem przywodzi na myśl trochę lata.
Wspomnienia wyrzuciło na brzeg.
Robimy z nich babki piaskowe. 

I mała zapowiedź.
Dziś przyszła paczka - z książkami dla Niej - choć jeszcze malutka na to, by czytać je w taki sposób, w jaki zostały napisane, to nie mogłam się oprzeć, więc jednocześnie są tak bardzo dla mnie.
Będziemy snuły własne historie na podstawie obrazków.
Wkrótce napiszę więcej o każdej z nich.
Pierwsza czytelniczka to cudna rudowłosa - jak Tori Amos - Tilda wykonana przez moją kuzynkę.
Więcej mam takich ręcznie robionych perełek.