"Ale, kto wie, co jest możliwe?" - pyta Gretkowska. - Skrzydlaty przedszkolak!?

 Był już wieczór, mama, mówiąc, zapaliła lampę. Zauważyłam długi, jasny włos. 

Wypadł jej z koka, leżał na ramieniu. Boję się wypadniętych włosów mamy. 

A co, jeżeli to są nitki, jak ze swetra? Pociągnąć za jedną i spruje się cała mama? 

Zostalibyśmy wtedy sami: Maksio, Ciapek, ja. Oczywiście to niemożliwe. 

Tak myślałam w przedszkolu... Ale, kto wie, co jest możliwe?

                                                                                                                                  Manuela Gretkowska "Marysiu, jak myślisz?"

"Oczywiście to niemożliwe. Tak myślałam w przedszkolu...".

Jej nowy świat - delikatnie weszła, niby nieśmiało, ale początek zawiesił mnie nad ziemią, gdy drugiego dnia oswajania, stała pomiędzy jeszcze nieznanymi dziećmi w kółku otwarta na zabawę. Był to czas, gdzie rodzic na 1,5 godziny przychodził z dzieckiem - jeszcze wakacyjny. Obserwowanie CasaBlanki kończyło się niezauważalnym ocieraniem łez - szczęścia. Bezcenny czas.

Teraz cieszę się, gdy patrzę, jak chętnie frunie każdego ranka do przedszkola. Chwytam się tych skrzydeł, które i mnie unoszą. Cudowna, ciepła Pani, którą uwielbiłam po zebraniu, zaczarowała także córeczkę. Dzieci, o których opowiada i nowe smaki, które przynosi - świat - jej świat, ale ona swoimi słowami odmalowuje mi go w domu. Obejmuję każde zdanie - tak cenne. Układam w sobie te opowieści, by upewniać się, że jest szczęśliwa. Jakoś tak przecież tęsknię... .

Jednak chmury chorób przesłaniają nam słońce przedszkola. Teraz zapalenie ucha. Czekamy.  

A za nami Manuela Gretkowska.

Odkurzyłam wiedzę filozoficzną starożytności i średniowiecza.
CasaBlance pod zamykające się powieki słowami autorki kładłam dobro, piękno i miłość.
Czy śniła o Platonie, Sokratesie, św. Augustynie? Myślę, że bardziej o Marysi i jej piesku Ciapku.
Nieco pomijałam, uzupełniając sobie po jej zaśnięciu.

 Czy św. Hildegarda z Bingen zakładała jej na głowę wianek z kwiatów i ziół.

Gwiazdy tak pięknie świeciły niezasłonięte blaskiem żadnego miasta, ani brudnym powietrzem. Byliśmy przecież w ciemnym średniowieczu. Nad nami tylko księżyc i kolekcja gwiazd posegregowana na gwiazdozbiory.
- Lubisz obserwować niebo? -Pojawiła się Hildegarda w czarnym jak noc habicie. 
- Bardzo. Trochę się czasem boję... Jestem taka mała pod niebem.
- Marysiu, człowiek jest drobiną, ale swoją mądrością dorównuje aniołom. Jest światem w wielkim ciele. cokolwiek robi i myśli, wpływa na gwiazdy, na cały wszechświat. Jeśli postępuje źle, wszechświat też go źle potraktuje.
-Skąd ty to wiesz ?- Odnalazła nas mama - tysiąc lat później tak będą mówić ekolodzy, ludzie dbający o przyrodę.

A może śniła o mamie Marysi, która jest bohaterką i narratorką:  Według mojej mamy, skoro ludzie uważali ją za piękną, powinna wiedzieć, czym jest piękno. Zaczęła czytać o tym książki. Dotąd nie przestała. Została bibliotekarką.[...] Sama piecze nam chleb, ale nie ciasta. Uważa, że ciastkowe wypieki są staromodne [...] Żeby upiec ciasto, trzeba mieć przepis i filozofię życiową. Przepis podaje proporcje: ile jajek, mąki. A filozofia życiowa mówi, czy jest sens piec, babrać się w mące, czy kupić gotowe ciastko w cukierni. Kupujemy więc ciasta z powodów filozoficznych, najchętniej jabłecznik. Gdyby piekła go moja mama... upiekłaby całą jabłoń. Ona widzi świat całościowo, czyli holistycznie. Wszystko się styka ze wszystkim, holistycznie: pestka z jabłkiem, jabłko z ogonkiem, ogonek z pniem. Nic się nie zmarnuje, niczego nie odrzucamy.