Muzeum Powstania Warszawskiego. "Alunia" Smolik/Grosiak. "Wania..." -czyli co mi duszę skradło.

Warszawa na moment, na dzień niecały, w deszczu, pospiesznie, żwawym krokiem, a i w korku, w metrze, na wietrze, festiwalowo, muzealnie, ulicznie... . Dawno niewidziana - to już lata będą od ostatniego spotkania. Wyrosła, wypięła się w górę, sięga nieba... . Właściwie to mało się znamy, bo ponad 400 km to już jest podróż.
Wykorzystując ostatnie chwile urlopu macierzyńskiego, który już w wyrównawczy się zmienił, łapię chwile. Podróż do Warszawy spontaniczna, zabrałam się z mężem koleżanki, który jechał do pracy, a że jego żona jest reżyserem spektakli dziecięcych i nie tylko, znalazła Międzynarodowy Festiwal Teatrów dla Dzieci i Młodzieży i udało nam się zobaczyć dwa spektakle. Pierwszy dla Maluchów 4+ na podstawie sztuki Maliny Prześlugi "Blee"( Szkoła Aktorska Machulskich) , natomiast drugi to "Wania. Opowieść o Wani i tajemnicach rosyjskiej duszy, zaprezentowany przez Karlsson Haus z Rosji:

Jednoosobowy spektakl, grany znakomicie przez Michaiła Szełomiencewa i cały ensemble prostych drewnianych figurek w dość klaustrofobicznej przestrzeni, był nie tylko okazją do zademonstrowania efektownych działań animacyjno - lalkarskich, świetnej pracy aktorskiej, ale i przejmującej refleksji o naturze ludzkiej [...]
                                                                                                        Marek Waszkiel, Teatr Lalek nr 1/2016

Wania powalił mnie na łopatki, otworzył wnętrze i zamieszał w nim tak mocno, że śmiech przeplatał się ze łzami, a dreszcze, zachwyt, podziw zaowocowały miłością do Michaiła - geniusza. Przecudne lalki, muzyka i ten rosyjski język - tłumaczenie wyświetlał rzutnik. Zapomniałam, że teatr lalkowy to czysta magia.

Nakarmiona dusza, pokrzepiona kawą i zupą dyniową z knajpki teatralnej, ruszyła warszawskim metrem w poszukiwaniu kolejnych wrażeń.
Spacer pomiędzy niemalże doklejonymi budynkami, bardzo kolażowe widoki, dziwaczna mozaika, której nie potrafiłam dopasować do siebie.  Zabrakło czasu na te najpiękniejsze zakątki Warszawy.

Zadziwiający widok - piękna kamienica - perełka - w jakże osobliwym otoczeniu. 

"Ja żyję tym, co było i tym co będzie "
                                                                   Fragment listu przekazanego w trakcie powstania

Muzeum Powstania Warszawskiego dotknięte zaledwie, w pośpiechu, z małymi tylko zatrzymaniami, zostawiło serce bijące szybciej. Myślę, że to miejsce na pół dnia, bez ponagleń, w samotności, wiem, że wrócę tam jeszcze. I wciąż śpiewam smolikowo-grosiakową Alunię.

 

Jeden z bardziej poruszających listów : Barbara, która całuje Kaziulka arcy mocno, słuchając fortepianowego "Zatańczmy tango". Obok fragment komiksu dotyczącego powstania.

 

Sukienka lila-niebieska, na ślub w sam raz
Garnitur z brązowej wełny, w kieszeni mak

Czemuś ty mnie nie złapał za rękę?
Czemuś ty zdradził swe serce?
W sierpniowy gorący dzień
tyś wojnie oświadczył się

Tamten garnitur włożyłeś
na mszę niedzielną w kościele
I miałeś go w sosnowej trumnie
co trawą pachniała i lasem

Sukienka lila-niebieska, na ślub w sam raz
Garnitur z brązowej wełny, w kieszeni mak

Z oka znika źrenica
Życie twe krąg zamyka
Woja Ci duszę skruszyła
Syberia Ci serce zmroziła

W parku jest duszno, jak wtedy
gdy wojna mi Ciebie ukradła
To ja, to twoja Alunia
co życie bez Ciebie przeżyła

Sukienka lila-niebieska, na ślub w sam raz
Garnitur z brązowej wełny, w kieszeni mak

  

 

Porywam się z motyką na słońce?

Samochody pędzące z rykiem do tunelu, innych dzielnic, innych miast, centrów handlowych i alej, wielkie bezosobowe strumienie transportu międzystanowego. W tym szumie kryła się olbrzymia, kusząca samotność, prawie jak wezwanie, jak zew morza, i po raz pierwszy zrozumiałem impuls, który kazał tacie wybrać pieniądze z konta, odebrać koszule z pralni, zatankować samochód i wyjechać bez słowa z miasta. Spieczone słońcem autostrady, podkręcona muzyka w radiu, silosy zbożowe i spaliny, wielkie połacie ziemi ciągnące się po horyzont, wszystko kuszące jak skrywana słabostka.
                                                                                                                                                                        Donna Tartt  Szczygieł



Część teoretyczna za mną. Przerobienie około 2000 pytań otworzyło mi oczy na niuanse podróżowania samochodem, które kiedyś były dla mnie niezauważalne. Krajobraz znaków, tablic, wirowania rond, krzyże skrzyżowań - i świat już nigdy nie będzie dla mnie taki sam. Już zawsze, nawet będąc pasażerem, wzrok z osobliwości jaką niesie ze sobą niebo, zachód słońca czy zaskakujące uczesanie pól, będzie wędrował na pstrokate tablice.
Ostatnia sobota zwieńczona kawą na jesiennych fotelach, gdzie z kuzynką opijałyśmy nasz testowy sukces, przyprawiając go jeszcze cynamonowym pyłkiem i debatując o jeszcze nieznanym werdykcie Literackiej Nagrody Nike.
Środowa pierwsza jazda (nie licząc tej mężowej, ograniczającej się do odpalania samochodu i przejechania 20 metrów nieuczęszczanej przyleśnej drogi) pokazała mi, że porywam się z motyką na słońce, a jak to napisał Mirosław Bańko -znany językoznawca i leksykograf - "porywać się z motyką na słońce to nadal jest zadanie dla śmiałków" wyjaśniając, dlaczego w tym zwrocie nie należy używać księżyca, na którym już przecież ktoś stanął.
Jaki ze mnie śmiałek? - zapytałam siebie dyskretnie, może jest coś, o czym nie wiem? Odpowiedź nie padła, ale za to padło moje ciało... z wycieńczenia, które jednocześnie doznało rewolucji żołądkowej. Dwugodzinna jazda z instruktorem, który od razu zabrał mnie w trasę, z zahaczeniem o kluczenie po mieście (na szczęście moje ma zaledwie 20 tyś, mieszkańców), pokazała mi jaki ogrom pracy przede mną, by zsynchronizować wszystkie czynności i jeszcze słuchać ze zrozumieniem komunikatów nad wyraz spokojnego nauczyciela. Kierownicę ściskałam tak mocno, jakby od tego zależało moje życie.
A niebo tego dnia płakało i sunęliśmy tym morzem łez. Moje wnętrze także płakało ... .
Może kiedyś i o mnie będzie powyższy fragment. Teraz jednak trudno w to uwierzyć.
Pomysł zrodził się, gdy CasaBlanka leżała w szpitalu wojewódzkim oddalonym 50 km od naszego miasta, gdzie jeździłam autobusami, szynobusami, by zmienić męża, a że i kuzynka się zdecydowała, łatwiej i raźniej razem.

Pożegnanie lata

                                                                             ***

Morze aż śmiesznie piękne, nieprawdopodobne,
Zupełnie nieprawdziwe, wprost niedopuszczalne;
Tak ciemnofijołkowe szalonym szczęściem triumfalne
                                                                                                              Morze przesadne Leopold Staff


Londyńskiej przechadzki część druga.

Jedna z największych niespodzianek naszej londyńskiej wyprawy czekała na mnie nad morzem, bo i ono zaszumiało w uszach i to jak niebanalnie i nie piasek wymasował stopy, a kamienie, które to z uwagą CasaBlanka rzucała w butelkę. Śpiewnie, gwarno, ze słońcem pod pachą, tysiącem ludzi, milionami słów w powietrzu. Wyobrażając sobie Brighton jako nasze Międzyzdroje, w porywach Kołobrzeg, cały pobyt przecierałam oczy ze zdumienia.
Leopold Staff podkreślił słowami to, co ja próbuję przekazać obrazem - Brighton przesadne ;)