Przez "Most" Leopolda Staffa pod mogiłę Kazimierza Przerwy - Tetmajera

Że mija? I cóż, że przemija?
Od tego chwila, by minęła,
Zaledwo moja, już niczyja,
Jak chmur znikome arcydzieła.

Chociaż się wszystko wiecznie zmienia
I chwila chwili nie pamięta,
Zawsze w jeziorach na przemiany
Kąpią się gwiazdy i dziewczęta.

                                         Leopold Staff --- „Chwila”

Próbuję przywrócić się pisaniu. Regularności, dniom, miesiącom.
Ominęłam maj cały wonny, zapraszający do zachwytu, odsyłający do kwiatów i jasnych poranków. Rozstawiona między górami a morzem wtórowałam światu.
Piasek myśli z plaży w Kołobrzegu kilka dni później usypywałam w widziany z oddali i królujący nad Zakopanem Giewont.
Nad morzem szumiące dłonie fal ugładziły wszystkie zaniepokojenia. A zmęczenie wyzwaniami ostatniego czasu wywiał wiatr.
Z uczniami wędrowałam drewnianym szlakiem Zakopanego, a z Gubałówki panorama zaparła dech.
Wycieczka Kraków- Zakopane z uczniami ( ostatnia nasza wspólna). Nauczycielska to Kołobrzeg. 

Wieliczka jak ze snu

Cmentarz na Pęksowym Brzyzku jeden z najpiękniejszych

Już nie wiem, co poza mną było -

czy żyłem kiedy?... czy kochałem?.,.

Zda mi się, stoję za mogiłą -

cóż w tej mogile pochowałem?

Czy pochowałem jakie kwiaty?

Czy pochowałem złote rzeczy?

Nie wiem - to jakieś dawne światy,

stracone z mego serca pieczy [...]

                                                                                            

                                                                                       Kazimierz Przerwa - Tetmajer  JUŻ NIE WIEM, CO POZA MNĄ BYŁO... 

Widok z Gubałówki

Oscypki najprawdziwsze tylko z Bacówki

A czerwiec?
Prawie wszystko już powiedziane, policzone.
Pożegnanie wśród kwiatów z klasą szóstą ( moją ) i trzema pozostałymi, które uczyłam -  utuleniem, słowem ważnym, otarciem nieśmiałej łzy zwieńczone. Sprawdzian szóstoklasisty napisany nad wyraz dobrze ukoronował rok ciężkiej pracy dla mnie jak i dla nich. Już nie maluchy wystraszone, niepewne, ale młodzi ludzie niekiedy wyżsi ode mnie, dojrzalsi nieco, spotykani codziennie, o których mogłabym snuć najróżniejsze historie i najdłuższe - tak poznani.A te trzy lata to były nasze wspólne mosty.

Nie wierzyłem
Stojąc nad brzegiem rzeki,
Która była szeroka i rwista,
Że przejdę ten most,
Spleciony z cienkiej, kruchej trzciny
Powiązanej łykiem.
Szedłem lekko jak motyl
I ciężko jak słoń,
Szedłem pewnie jak tancerz
I chwiejnie jak ślepiec.
Nie wierzyłem, że przejdę ten most,
I gdy stoję już na drugim brzegu,
Nie wierzę, że go przeszedłem.

                                                        Most Leopold Staff

Dzikie róże z naszego ogródka miały woń perfum mojej ukochanej Babci Apolonii - wspomnienia dzieciństwa w różowych delikatnych płatkach zamknięte.